სიზმრებთან კასტანედას წიგნების გავლენით მივედი. უჩვეულო სამყარო იყო, განსხვავებული და თითქოს არანაირ კავშირში ცხადთან. პრაქტიკა უკვე სკეფსისით დავიწყე და თავიდან მხოლოდ ლუციდურუ სიზმრის ნახვა მინდოდა. სიზმრის პრაქტიკის წესები ძალიან მარტივი და თავისუფალია, თავიდან ისე იცავ ვერც ამჩნევ, თუმცა მერე ხვდები, რომ ყველაფერი თითქოს თავისით ლაგდება ზუსტად შენთვის შესაფერის მოდელზე. ვისწავლე ჩემი სიზმრების ენა და ამ ენაზე ჩემი ქვეცნობიერი დამელაპარაკა. ბევრ “სიზმარას” ვიცნობ, და ვიცი, რომ ყველა განსხვავებულად ეკონტაქტება სიზმარს. მაგრამ ყველასთვის არსებობს კონსტანტები, რომლებიც უცვლელია და რომელსაც ყველა გაივლის. სიზმრის პრაქტიკა რაღაცით უფსკრულის პირას სიარულს ჰგავს, ასე პოულობ შენს თავს, სწავლობ იყო გაბედული და გულწრფელი, ჯერ საკუთარ თავთან და მერე მთელ სამყაროსთან.